tin sözcüğü, [Mahmûd, 1070]'teki
tın "ruh, soluk" sözcüğünden diriltilmiş. Ancak kökteş olan Eski Türkçe
tın- "dinmek, soluklanmak" sözcüğü
[Mahmud, 2070], bugün
din- olarak yaşıyor. Bu yüzden sözcüğüñ
din "ruh" olarak diriltilmesi gerekirdi. Öte yandan sözcük ağızlarımızda da yakın bir añlamda yaşıyor:
din "Dinlenme, durgunluk." [Türkiye Türkçesi Ağızları Sözlüğü]